In het leven krijgen we te maken met glimmers en triggers. Laat ik met de laatste beginnen omdat deze het meest bekend zijn bij ons.
Triggers
Triggers zijn gebeurtenissen of ervaringen die pijnlijke herinneringen naar boven halen en open, nog niet geheelde wonden weer aan het licht brengen. Emotionele wonden waarvan je dacht dat je ze misschien al had afgesloten of waar je liever niet naar kijkt.
Je probeert ervan weg te lopen, maar zo werkt het niet in het leven. Zolang je niet naar je donkere kanten kijkt, zullen ze blijven oppoppen. Dat kan zijn in ontmoetingen met mensen, gebeurtenissen die je lijken te overkomen of vervelende ervaringen die je lijkt aan te trekken.
Schaamteonderzoekster Brené Brown zegt daarover iets heel moois in haar boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’: “Pas wanneer we de moed hebben om ons te verdiepen in onze duistere kant, zullen we de oneindige kracht van onze lichte kant ontdekken.”
Wat bedoelt ze hiermee? Laat ik het illustreren met een voorbeeld van afgelopen week, waarbij ik getriggerd werd.
Voor de droom van Leadville heb ik rigoureuze maatregelen getroffen en heb ik de huur van mijn appartement in Rotterdam opgezegd. We hadden het appartement gehuurd tot 31 mei, maar de verhuurders vroegen of we drie dagen eerder konden vertrekken omdat zij dan tijd hadden om het appartement in orde te maken voor de nieuwe huurders. We hoefden geen grondige schoonmaak te doen, dat zouden zij doen en op hun kosten was afgesproken in de mailwisseling. En zo geschiedde. We lieten het appartement netjes achter, poetsten alle vloeren en vertrokken naar Frankrijk.
Twee weken later had ik mijn borg nog steeds niet ontvangen en stuurde ik een mail. Daarop kreeg ik als antwoord dat we niet de hele borg terug zouden krijgen omdat we niet goed genoeg hadden schoongemaakt en dat zij deze schoonmaakkosten van onze borg af zouden halen.
Daar was de trigger.
Ik voelde me bedrogen en het ging tegen alle afspraken in. Ik wachtte met mijn reactie omdat ik niet vanuit boosheid wilde reageren, maar de volgende dag kon ik me niet meer inhouden.De woede was uitgegroeid tot een enorm monster en ik stuurde een boze mail waarin ik schreef dat dit tegen de afspraken in was en ik mijn volledige borg terug wilde, inclusief de dagen waarop wij eerder vertrokken waren maar wel betaald hadden.
Je raadt het al, daarop escaleerde het volledig en werden wij door de verhuurders verweten dat wij buiten het contract om waren gebleven, dat wij ook nog eens een zonnescherm kapot hadden gemaakt, enzovoort.
Ik kon nu twee dingen doen: weer een boze mail sturen (en ik dacht zelfs aan rechtsbijstand inschakelen), óf, en dat is wat ik deed, naar binnen keren en eens kijken waarom dit nu zo escaleerde.
Mijn eerste boze mail was namelijk niet gericht aan de verhuurders.
Want als ik diep in mijn hart keek en naar de open wonden van mijn ziel, was deze mail gericht aan alle mensen die zich niet aan de oorspronkelijke afspraken hielden. Aan alle mensen in het verleden die A zeiden en daarna B deden. Het was mijn manier om grenzen te stellen omdat ik in het verleden niet voor mezelf durfde of kon opkomen. Want niet in alle situaties kun je voor jezelf opkomen. Denk eraan als je een kind bent en er een onevenwichtige machtsverhouding is tussen jou en je ouders, jou en de leerkracht, of later in je leven jou en je leidinggevende. Er zullen situaties zijn in het leven dat ook al wil je voor jezelf opkomen het buitengewoon moeilijk is en je uiteindelijk toch verliest.
En precies die open wond werd getriggerd. Alle keren dat ik monddood werd gemaakt en me machteloos voelde. Dat is niet iets wat ik de verhuurders kan verwijten. Dat is mijn open wond.
En dus stuurde ik een korte mail waarin ik schreef:
‘We gaan het niet eens worden met elkaar en dat is oké. Wel wil ik je meegeven dat er twee kanten aan ieders verhaal zitten. Om eindeloze discussies te voorkomen, ga ik akkoord met de borg minus de schoonmaakkosten. Ik wil het wel graag vandaag op mijn rekening hebben, zodat we allebei verder kunnen met ons leven. Ik wens jullie het allerbeste voor de toekomst.’
Nog geen uur later ontving ik de borg, plus een beetje extra.
Ik schreef nog een mail waarin ik ze bedankte en wiste toen de hele mailwisseling. Het was afgesloten voor mij en ik kon het laten gaan.
Waarom ik dit deel? Omdat je misschien wel een situatie ervaart waarin oude wonden getriggerd worden en op een dusdanige sterke manier reageert die niet in verhouding staat met wat er op dat moment nodig is. Ik houd er niet van om te zeggen dat je overreageert, wat ik vaak te horen krijg, want niemand kan de diepte van je open wonden zien. Niemand weet wat eraan is voorafgegaan en waarom het zo’n pijn doet. Dat is jouw pijn en jouw pijn alleen. Wel kun je bij jezelf te raden gaan waarom het zo’n sterke reactie teweegbrengt. En dat is wat ik heb gedaan. Het is niet altijd leuk, maar wel nodig om tot een goede afsluiting te komen.
Dan nu glimmers.
Glimmers
Glimmers zijn het tegenovergestelde van triggers. Het zijn momenten van ogenschijnlijk kleine en misschien onbelangrijke ervaringen waarin je plots geluk of dankbaarheid voelt. Ze kunnen op de meest onverwachte momenten opkomen en hoeven geen verband te houden met wat je op dat moment aan het doen bent.
Ik herinner me nog heel goed een glimmer-moment. Het was in 2020, het vreselijk zware coronajaar en ik had alles opgegeven om naar Amerika te gaan, maar dat feestje ging niet door. Ik vond mezelf ergens in juli in de auto van een Oostenrijkse vriendin die ik tijdens mijn trektocht het jaar daarvoor in Noorwegen had leren kennen.
Het was ’s ochtends vroeg en we reden samen met een vriendin van haar over de Oostenrijkse snelwegen naar de Lage Alpen om daar met zijn drieën een bergtocht te gaan doen. Ik zat achterin en voorin kletsten de vriendin en haar vriendin in het Duits met elkaar en op de radio hoorde ik een Italiaanse verslaggever in het rap onverstaanbare Italiaans ergens verslag van doen. Ik bedacht me hoe grappig dat was. En terwijl ik naar buiten keek en de Lage Alpen aan me voorbij zag trekken, voelde ik mijn hart opgloeien, zo sterk dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik voelde een warm wit licht door mijn lichaam trekken en voelde me intens gelukkig.
Ja, dit moment was alles waard geweest. Het verbreken van de 15-jarige liefdesrelatie die ik had, het opgeven van mijn huis en 3 katten in Nederland en het wegdoen van al mijn spullen. Ik voelde me daar achterin de auto zielsgelukkig en ik had nog niet eens een berg beklommen! En zachtjes begonnen de tranen te stromen. Mijn vriendin zag het en vroeg: “Everything okay, Floor?” en ik antwoordde: “Yes, more than fine.”
Geluk is, in tegenstelling tot blijdschap dat een emotie is, een staat van de ziel. En daar achterin de auto voelde ik hoe mijn ziel en hart ondanks alle tegenslagen, verdriet en eenzaamheid die ik het jaar daarvoor had ervaren, toch in staat was om geluk te ervaren, dat het geen verband hield met wat ik deed, wat ik bezat of waar ik was, maar dat een moment van geluk je kan overvallen zomaar op de snelweg, achterin de auto op weg naar een onbekend avontuur.
Glimmers laten je zien dat je hart en ziel openstaan om geluk en dankbaarheid te ervaren, ongeacht wat er in je leven aan de hand is. Het kan zijn het genieten van een kop koffie terwijl je diep in de schulden zit, je hart dat wordt geraakt door een prachtige zin die je leest in een boek, een zonsondergang die je hart doet gloeien terwijl je een dierbare mist. Glimmers laten je zien wat de natuurlijke staat is van de mens, en dat is om geluk te ontvangen, ongeacht waar je bent, met wie je bent of wat je doet.
Je bent het niet kwijt, het vermogen om gelukkig te zijn; het is onze natuurlijke staat van zijn. En hoe meer je in het moment leeft, hoe meer je ontvankelijk bent voor deze natuurlijke staat van zijn. Geluk is voor ons allemaal en altijd tot onze beschikking.
En wanneer je langzamer leeft, uit je gestreste brein komt en in het moment bent, is het daar voor je. Vertrouw erop. Geluk zal je ten deel vallen. Houd je ogen en hart open en ontvang de glimmers. Ze zijn er voor jou.
0 reacties